
Απώλεια
Τοῖσι πολλοῖσιν ὑποτροπιάσασα ἡ νοῦσος αἰτίη ἀπωλείης ἐγένετο. (Ἱπποκράτους, Περὶ παθῶν 1.77 – 78). Πρώτος ο Ιποκράτης χρησιμοποίησε την έννοια της απώλειας που δηλώνει τον θάνατο από την αρρώστια που υποτροπίασε. Η λέξη απώλεια έχει μέσα το ρήμα όλλυμι ή ολύω, φονεύω αλλά και χάνω. «Απόλλυμαι» στη μέση φωνή που σημαίνει χάνομαι!
Μα για να χάσω κάτι πρέπει πρώτα να το είχα και να το γεύτηκα ολοκληρωτικά. Για να το είχα και να με πονάει η απώλεια του σημαίνει οτι το αγάπησα βαθειά. Μα για να έχω την ικανότητα να αγαπώ σημαίνει είμαι ζωντανός, άνθρωπος, θνητός, ικανός να συναισθανθώ και να αισθανθώ. Όσο πιο πολύ αγάπησα, συνδέθηκα, δόθηκα, τόσο πιο πολύ θα πονέσω. Το ένα είναι συνυφασμένο με το άλλο. Ο πόνος και η χαρά πάνε μαζί, ποτέ κανένα μόνο του. Μα πώς θα ζήσω θνητή ζωή αν δε πονέσω, πώς θα απολαύσω αν πρώτα δε γνωρίσω την έννοια του να χάνω. Θα πενθήσω όλες τις χαρές που έχασα αφού πρώτα τις γευτώ. Μα πώς θα τρέξω αν πρώτα δε πέσω να χτυπήσω. Μπορώ και να μπουσουλήσω για να φτάσω αλλά έτσι δε θα μάθω ποτέ να πετώ.
Όταν κάτι μας πονά, κοιτάμε πώς να απαλλαχτούμε γρήγορα από την αίσθηση του πόνου. Μα για να έρθει η επούλωση πρώτα πρέπει να πενθήσω. ‘Εχουμε την αίσθηση οτι θα κρατήσει ο πόνος για πάντα και θέλουμε αν είναι δυνατόν να τον κάνουμε να εξαφανιστεί. Παραβλέπουμε προς στιγμήν ότι ο πόνος ο ίδιος μας καλεί να του επιτρέψουμε να βιωθεί και ‘κυλήσει’. Η απώλεια φέρνει το ράγισμα της ασφάλειας του κόσμου όπως τον νομίζαμε ως τότε. Το ορόσημο στο πένθος είναι η βαθειά συνειδητοποίηση ότι η ζωή μας δε θα ξαναείναι ίδια μετά το γεγονός της απώλειας. Θα χρειαστεί νέα διαπραγμάτευση αλλά και καινούρια νοηματοδότηση…